Quatar

A j ò quatar fiul, chi l’avreb mai det… A j ò sempra pansè ch' um sareb piasù avédi burdel, mo chi ch’l’avreb mai imazinè ch'e' sareb stè in sté modi che qué. La vita la è busedra, la t tó pr e’ cul e la fa par tot e' temp e la fa quel ch'la vó lia. E té? Gnint. Te t'an gn'i pu fè gnint... Par dila tota e e s-ceta, me a j ò mes de’ mia e am sò counfezionè da par mé ‘na fata roba chè… l’è mei ch’a non scurema gamba ad quel ch’u m’è suzest. Però, a sò cuntent. Sé, parchè i mi fiul i è la mi lusa. E se ancora d’ogni tent, a fagh ‘na sbacareda, l’è propi par luitar. U j è da dì che int la sfiga però, ò ’vù nencas furtona. Di du grend an pos propi dì gnint, brev! Propi brev! Chi znin, j’è znin e i dà da fè, dal volti it consoma la pazinza, it fa brighè e tirè a dal madoni. Mo u j è e su cumpens ch’im fa arvanzè zovan un ent po’. A l’ò da fè par forza… E’ piò znin a l’ò vlù ciamè cun e’ nom de’ mi por ba. L’è stè un righeli ch’a j ò vlù fè. U s’é meriteva. L’era un oman fora dl’ordinenza, fat tot a mod sua. O u si vlevaben acsé o tal ’mazita. E me a sò coumpagna ló. Parché a n’é sò. E’ disten? L’insegnament? Quel ch’l’è, l’è. Me e e’ mi ba a sem d’la stesa pasta. Murbia d’un chent mo spinosa da cleta. Tot du avem fat di sbai, a sem stè di sumar e di quajun. Me, pó, al sò benesum d’avé fat mel al mi robi… A voi sol dì ch’an l’ò fat cun cativeria. Al savem tot. Quand t’fé ’na cazeda, dop, te dla voja te a turnè d’indria. Un s’artorna… un s’pò fè. Ut pisareb, mo un s’ pò… Dop u i vé de’ curag a fes avdéi in zir par la streda... Parché chiitar it vreb scanzlè da e’ mond. E a te ut ciapa ‘na voja ad fela fnida... Mo t’é di fiul e t’vé ’venti. No cmé prema, mo t vé ’venti d’istes. T guerd i tu fiol, ta ti strenz, t ciap só da lou la forza d’andé ’venti… e via! D’intent che e’ temp ut stro-sia, te t vé ’venti a fadighì int e’ tu lavor e dria a i tu fiul. E t spet la tu ora, o che suzeda un qualquel ch’ut posa fè turnè a rispiré un bisinin. Eco me a sò propi in che moment che lé. A fagh una fadiga dla madosca, an stagh gnenca trop ben… mo però in chev a la streda um pè d’avdéi un pó ’d lusa. L’è za da un po’ ca la vegh mo, ciou, la salida la è longa e dal volti um ven da guantè mat. Furtona a j ò i mi fiul. Ch’i ciacra,i rid, i pienz, i rogia, ch’i fa e’ dijeval… Me al vegh cla j è dura mo u i la si pò fè. D’ogni tent a scor cun e’ mi ba e um pè che ló um dega ch’a vagh ben, che l’è cuntent acsé e nenca de fat ch’ò ‘o lasè averta la porta… quela dla vita. Che ‘csè, s’e’ pasa da stal perti, ch’un ng’i venga la voja d’avnì ad dentra… chi è ch’il sa.